ՍԱՂՄՈՍ

ՍԱՂՄՈՍ 139

Ո՛վ Տէր, զիս քննեցիր ու ճանչցար։
2 Դուն գիտես իմ նստիլս ու ելնելս, Իմ խորհուրդս հեռուէն կ’իմանաս։
3 Իմ շաւիղս ու պառկիլս կը քննես Ու իմ բոլոր ճամբաներս գիտես։
4 Վասն զի բնաւ խօսք չկայ իմ լեզուիս վրայ, Ահա, ո՛վ Տէր, դուն ամէնը գիտես։
5 Իմ ետեւէս ու առջեւէս զիս պաշարեցիր Եւ քու ձեռքդ իմ վրաս դրիր։
6 Այս գիտութիւնը ինծի խիստ զարմանալի է, Բարձր է ու չեմ կրնար հասկնալ զանիկա։
7 Ո՞ւր երթամ քու Հոգիէդ Եւ քու երեսէդ ո՞ւր փախչիմ։
8 Եթէ երկինք ելլեմ, դուն հոն ես. Եթէ դժոխքը անկողինս ընեմ, ահա դուն հոն ես.
9 Եթէ արշալոյսին թեւերը առնեմ Եւ ծովուն վերջի ծայրերը բնակիմ,
10 Հո՛ն ալ քու ձեռքդ ինծի պիտի առաջնորդէ Ու քու աջ ձեռքդ զիս պիտի բռնէ։
11 Եթէ ըսեմ. «Իրաւցընէ խաւարը զիս պիտի ծածկէ, Այն ատեն գիշերն ալ լոյս կ’ըլլայ իմ բոլորտիքս»։
12 Մութն ալ քեզի խաւար չէ, Հապա գիշերը ցորեկի պէս լուսաւոր կ’ըլլայ։ Խաւարը եւ լոյսը միեւնոյն բանն են քու առջեւդ։
13 Վասն զի դուն ստեղծեցիր իմ երիկամունքներս Ու իմ մօրս որովայնին մէջ դո՛ւն զիս ծածկեցիր։
14 Կը գոհանամ քեզմէ, Որ ահաւոր ու զարմանալի կերպով ստեղծուեցայ։ Քու գործերդ զարմանալի են Ու իմ անձս աղէկ գիտէ։
15 Իմ գոյութիւնս չծածկուեցաւ քեզմէ, Երբ գաղտուկ տեղը շինուեցայ, Երկրի խորութիւններուն մէջ ճարտարութեամբ կազմուեցայ՝ ՝։
16 Քու աչքերդ իմ անկատար կազմուածքս տեսան Ու անդամներուս բոլորը քու գրքիդ մէջ գրուած էին, Որոնք ժամանակին պիտի կազմուէին, Երբ դեռ անոնցմէ մէկը չկար։
17 Որչա՜փ պատուական են ինծի քու խորհուրդներդ, ո՛վ Աստուած։ Որչա՜փ մեծ է անոնց թիւը։
18 Եթէ համրեմ զանոնք՝ աւազէն շատ են։ Երբ արթննամ՝ դեռ քեզի հետ եմ։
19 Իրաւցընէ ամբարիշտը պիտի սպաննես, ո՛վ Աստուած. Ուրեմն ո՛վ արիւնահեղ մարդիկ, հեռացէ՛ք ինծմէ։
20 Անոնք քեզի դէմ նենգութեամբ կը խօսին Եւ քու թշնամիներդ քու անունդ պարապ տեղ կ’առնեն՝ ՝։
21 Քեզ ատողները չե՞մ ատեր, ո՛վ Տէր Ու քեզի դէմ ելնողներէն չե՞մ զզուիր։
22 Զանոնք կատարեալ ատելութեամբ կ’ատեմ Եւ ինծի թշնամի կը համարեմ։
23 Փորձէ՛ զիս, ո՛վ Աստուած ու գիտցի՛ր իմ սիրտս. Զիս քննէ՛ ու գիտցի՛ր իմ մտածումներս
24 Եւ նայէ՛ թէ արդեօք չար ճամբու մէ՞ջ եմ Եւ զիս դէպի յաւիտենական ճամբան առաջնորդէ։