Mezmurlar

Bölüm 139

Ya RAB, sınayıp tanıdın beni.
2 Oturup kalkışımı bilirsin, Niyetimi uzaktan anlarsın.
3 Gittiğim yolu, yattığım yeri inceden inceye elersin, Bütün yaptıklarımdan haberin var.
4 Daha sözü ağzıma almadan, Söyleyeceğim her şeyi bilirsin, ya RAB.
5 Beni çepeçevre kuşattın, Elini üzerime koydun.
6 Kaldıramam böylesi bir bilgiyi, Başa çıkamam, erişemem.
7 Nereye gidebilirim senin Ruhun'dan, Nereye kaçabilirim huzurundan?
8 Göklere çıksam, oradasın, Ölüler diyarına yatak sersem, yine oradasın.
9 Seherin kanatlarını alıp uçsam, Denizin ötesine konsam,
10 Orada bile elin yol gösterir bana, Sağ elin tutar beni.
11 Desem ki, "Karanlık beni kaplasın, Çevremdeki aydınlık geceye dönsün."
12 Karanlık bile karanlık sayılmaz senin için, Gece, gündüz gibi ışıldar, Karanlıkla aydınlık birdir senin için.
13 İç varlığımı sen yarattın, Annemin rahminde beni sen ördün.
14 Sana övgüler sunarım, Çünkü müthiş ve harika yaratılmışım. Ne harika işlerin var! Bunu çok iyi bilirim.
15 Gizli yerde yaratıldığımda, Yerin derinliklerinde örüldüğümde, Bedenim senden gizli değildi.
16 Henüz döl yatağındayken gözlerin gördü beni; Bana ayrılan günlerin hiçbiri gelmeden, Hepsi senin kitabına yazılmıştı.
17 Hakkımdaki düşüncelerin ne değerli, ey Tanrı, Sayıları ne çok!
18 Kum tanelerinden fazladır saymaya kalksam. Uyanıyorum, hâlâ seninleyim.
19 Ey Tanrı, keşke kötüleri öldürsen! Ey eli kanlı insanlar, uzaklaşın benden!
20 Çünkü senin için kötü konuşuyorlar, Adını kötüye kullanıyor düşmanların.
21 Ya RAB, nasıl tiksinmem senden tiksinenlerden? Nasıl iğrenmem sana başkaldıranlardan?
22 Onlardan tümüyle nefret ediyor, Onları düşman sayıyorum.
23 Ey Tanrı, yokla beni, tanı yüreğimi, Sına beni, öğren kaygılarımı.
24 Bak, seni gücendiren bir yönüm var mı, Öncülük et bana sonsuz yaşam yolunda!