مزامير

فصل   107

 خداوند را حمد بگویید زیرا که او نیکو است و رحمت او باقی است تا ابدالآباد.
2  فدیه شدگان خداوند این را بگویند که ایشان را از دست دشمن فدیه داده است.
3  و ایشان را از بُلدان جمع کرده، از مشرق و مغرب و از شمال و جنوب.
4  در صحرا آواره شدند و دربادیهای بیطریق و شهری برای سکونت نیافتند.
5  گرسنه و تشنه نیز شدند و جان ایشان در ایشان مستمند گردید.
6  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید،
7  و ایشان را به راه مستقیم رهبری نمود، تا به شهری مسکون درآمدند.
8  پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب وی با بنی‌آدم.
9  زیرا که جان آرزومند را سیر گردانید و جان گرسنه را از چیزهای نیکو پر ساخت،
10  آنانی که در تاریکی و سایه موت نشسته بودند، که در مذلّت و آهن بسته شده بودند.
11  زیرا به کلام خدا مخالفت نمودند و به نصیحت حضرت اعلی اهانت کردند.
12  و او دل ایشان را به مشقّت ذلیل ساخت؛ بلغزیدند و مدد کننده‌ای نبود.
13  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.
14  ایشان را از تاریکی و سایه موت بیرون آورد و بندهای ایشان را بگسست.
15  پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.
16  زیرا که دروازه‌های برنجین را شکسته، و بندهای آهنین را پاره کرده است.
17  احمقان به‌سبب طریق شریرانه خود و به‌سبب گناهان خویش، خود را ذلیل ساختند.
18  جان ایشان هر قسم خوراک را مکروه داشت و به دروازه‌های موت نزدیک شدند.
19  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.
20  کلام خود را فرستاده، ایشان را شفا بخشید و ایشان را از هلاکتهای ایشان رهانید.
21  پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکرنمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.
22  و قربانی‌های تشکّر را بگذرانند و اعمال وی را به ترّنم ذکر کنند.
23  آنانی که در کشتیها به دریا رفتند، و در آبهای کثیر شغل کردند.
24  اینان کارهای خداوند را دیدند و اعمال عجیب او را در لجّه‌ها.
25  او گفت پس باد تند را وزانید و امواج آن را برافراشت.
26  به آسمانها بالا رفتند و به لجّه‌ها فرود شدند و جان ایشان از سختی گداخته گردید.
27  سرگردان گشته، مثل مستان افتان و خیزان شدند و عقل ایشان تماماً حیران گردید.
28  آنگاه در تنگی خود نزد خداوند فریاد برآوردند و ایشان را از تنگیهای ایشان رهایی بخشید.
29  طوفان را به آرامی ساکت ساخت که موجهایش ساکن گردید.
30  پس مسرور شدند زیرا که آسایش یافتند و ایشان را به بندرِ مرادِ ایشان رسانید.
31  پس خداوند را به‌سبب رحمتش تشکّر نمایند و به‌سبب کارهای عجیب او با بنی‌آدم.
32  و او را در مجمع قوم متعال بخوانند و در مجلس مشایخ او را تسبیح بگویند.
33  او نهرها را به بادیه مبدّل کرد و چشمه‌های آب را به زمین تشنه.
34  و زمین بارور را نیز به شورهزار، به‌سبب شرارت ساکنان آن.
35  بادیه را به دریاچه آب مبدّل کرد و زمین خشک را به چشمه‌های آب.
36  و گرسنگان را در آنجا ساکن ساخت تا شهری برای سکونت بنا نمودند.
37  و مزرعه‌ها کاشتند و تاکستانها غرس نمودند و حاصل غلّه به عمل آوردند.
38  و ایشان را برکت داد تا به غایت کثیر شدند و بهایم ایشان را نگذارد کم شوند.
39  و باز کم گشتند و ذلیل شدند، از ظلم و شقاوت و حزن.
40  ذلّت را بر رؤسا می‌ریزد و ایشان را در بادیهای که راه ندارد آواره می‌سازد.
41  امّا مسکین را ازمشقّتش برمیافرازد و قبیله‌ها را مثل گله‌ها برایش پیدا می‌کند.
42  صالحان این را دیده، شادمان می‌شوند و تمامی شرارت دهان خود را خواهد بست.
43  کیست خردمند تا بدین چیزها تفکّر نماید؟ که ایشان رحمتهای خداوند را خواهند فهمید.