نخواږهٔ سرودون

څپرکی 7

ستا پښې په څپلو کښې څومره ښُکلې ښکارينه،اے د شهزادګۍ لورې.ستا غونډى پتونونه د قيمتى کاڼو په شان دينه،لکه چې دا يو ماهر زرګر جوړ کړى وينه.
2 ستا نوم د يوې پيالۍ په شان دېنهلکه چې د خوشبوداره ميو نه ډکه وينه.ستا پښې لکه د غنمو د ګېډۍ په شان دينهچې ګېرچاپېره ترې نه د لاله ګلونه راتاو شوى وينه.
3 ستا سينې لکه د هوسو د جوړه بچو په شان دينه،
4 ستا غړۍ لکه د هاتى د غاښونو نه جوړه شوې مينارې په شان ښائسته ده نه.ستا سترګې د حسبون ښار د ځلېدونکو تالابونو په شان دينه،کوم تالابونه چې د دې ښار د بيت‌رابيم دروازې سره دينه.ستا پوزه د لبنان د برج په شان ښائسته ده نهچې د دمشق ښار ترې نه ښکارينه.
5 ستا سر لکه د کرمل د غرۀ په شان اوچت دېنه،ستا د زلفو ښائست لکه د شاهى ګُلکارۍ په شان دېنهتر دې چې بادشاهان هم ستا د کمڅو د ولونو بنديوان دينه.
6 اے محبوبې، تۀ څومره ښُکلې او حسينه ينه،تۀ څومره د خوشحالو نه ډکه ينه.
7 ستا قد او قامت د کجورې د ونې په شان دېنه،او ستا سينې د مېوو د غونچو په شان دينه.
8 ما وئيل زۀ به د کجورې ونې ته وخېژمهاو کجورو ته به يې لاس وروړمه.ستا سينې دې د مېوو د غونچو په شان وينه،او ستا د خولې خوشبو دې لکه د سيوانو په شان وينه.
9 او ستا شونډې د اعلىٰ ميو په شان دينه.نو دا مے دې زما د جانان په غاښونواو شونډو باندې په نرمۍ سره وبهيږينه.محبوبه
10 زۀ د خپل جانان يمه،او د هغۀ زړۀ ما غواړينه.
11 زما جانانه راشه، راځه چې بهر پټو ته لاړ شُو نهاو هلته په کلى کښې شپه تېره کړو نه.
12 راځه چې سحر وختى پاڅيږونهاو د انګورو باغونو ته لاړ شونهچې د انګورو د ځيلو راټوکېدل ووينواو چې انارو ګلونه کړى دى کۀ نه،هلته به زۀ خپله مينه تا ته وښايمه.
13 هلته به د مړه غونو بوټو خپله خوشبو راپرېښې وينه،او د ټولو نه ښې مېوې به زمونږ دروازې سره وينه،نوې او زاړۀ خوندونه،جانانه کوم چې ما ستا دپاره ساتلى دينه.