Jobsbók

Kafla 29

Og Job hélt áfram að flytja ræðu sína og mælti:
2 Ó að mér liði eins og forðum daga, eins og þá er Guð varðveitti mig,
3 þá er lampi hans skein yfir höfði mér, og ég gekk við ljós hans í myrkrinu,
4 eins og þá er ég var á sumri ævi minnar, þá er vinátta Guðs var yfir tjaldi mínu,
5 þá er hinn Almáttki var enn með mér og börn mín hringinn í kringum mig,
6 þá er ég óð í rjóma, og olífuolían rann í lækjum úr klettinum hjá mér,
7 þá er ég gekk út í borgarhliðið, upp í borgina, bjó mér sæti á torginu.
8 Þegar sveinarnir sáu mig, földu þeir sig, og öldungarnir risu úr sæti og stóðu.
9 Höfðingjarnir hættu að tala og lögðu hönd á munn sér.
10 Rödd tignarmannanna þagnaði, og tunga þeirra loddi við góminn.
11 Því að ef eyra heyrði, taldi það mig sælan, og ef auga sá, bar það mér vitni.
12 Því að ég bjargaði bágstöddum, sem hrópuðu á hjálp, og munaðarleysingjum, sem enga aðstoð áttu.
13 Blessunarósk aumingjans kom yfir mig, og hjarta ekkjunnar fyllti ég fögnuði.
14 Ég íklæddist réttlætinu, og það íklæddist mér, ráðvendni mín var mér sem skikkja og vefjarhöttur.
15 Ég var auga hins blinda og fótur hins halta.
16 Ég var faðir hinna snauðu, og málefni þess, sem ég eigi þekkti, rannsakaði ég.
17 Ég braut jaxlana í hinum rangláta og reif bráðina úr tönnum hans.
18 Þá hugsaði ég: "Í hreiðri mínu mun ég gefa upp andann og lifa langa ævi, eins og Fönix-fuglinn.
19 Rót mín er opin fyrir vatninu, og döggin hefir náttstað á greinum mínum.
20 Heiður minn er æ nýr hjá mér, og bogi minn yngist upp í hendi minni."
21 Þeir hlustuðu á mig og biðu og hlýddu þegjandi á tillögu mína.
22 Þá er ég hafði talað, tóku þeir eigi aftur til máls, og ræða mín draup niður á þá.
23 Þeir biðu mín eins og regns, og opnuðu munn sinn, eins og von væri á vorskúr.
24 Ég brosti til þeirra, þegar þeim féllst hugur, og ljós auglitis míns gjörðu þeir aldrei dapurt.
25 Fús lagði ég leið til þeirra og sat þar efstur, sat þar sem konungur umkringdur af hersveit sinni, eins og huggari harmþrunginna.