لاويان
فصل 13
و خداوند موسی و هارون را خطاب كرده، گفت:
2 «چون شخصی را در پوست بدنش آماس یا قوبا یا لكه‌ای براق بشود، و آن در پوست بدنش مانند بلای برص باشد، پس او را نزد هارون كاهن یا نزد یكی از پسرانش كه‌كهنه باشند بیاورند.
3 و كاهن آن بلا را كه در پوست بدنش باشد ملاحظه نماید. اگر مو در بلا سفید گردیده است، و نمایشِ بلا از پوست بدنش گودتر باشد، بلای برص است، پس كاهن او را ببیند و حكم به نجاست او بدهد.
4 و اگر آن لكۀ براق در پوست بدنش سفید باشد، و از پوست گودتر ننماید، و موی آن سفید نگردیده، آنگاه كاهن آن مبتلا را هفت روز نگاه دارد.
5 و روز هفتم كاهن او را ملاحظه نماید، و اگر آن بلا در نظرش ایستاده باشد، و بلا در پوست پهن نشده، پس كاهن او را هفت روز دیگر نگاه دارد.
6 و در روز هفتم كاهن او را باز ملاحظه كند، و اگر بلا كم رنگ شده، و در پوست پهن نگشته است، كاهن حكم به طهارتش بدهد. آن قوبا است. رخت خود را بشوید و طاهر باشد.
7 و اگر قوبا در پوست پهن شود بعد از آن كه خود را به كاهن برای تطهیر نمود، پس بار دیگر خود را به كاهن بنماید.
8 و كاهن ملاحظه نماید، و هرگاه قوبا در پوست پهن شده باشد، حكم به نجاست او بدهد. این برص است.
9 « و چون بلای برص در كسی باشد او را نزد كاهن بیاورند.
10 و كاهن ملاحظه نماید اگر آماس سفید در پوست باشد، و موی را سفید كرده، و گوشت خام زنده در آماس باشد،
11 این در پوست بدنش برص مزمن است. كاهن به نجاستش حكم دهد و او را نگاه ندارد زیرا كه نجس است.
12 و اگر برص در پوست بسیار پهن شده باشد و برص، تمامی پوست آن مبتلا را از سر تا پا هر جایی كه كاهن بنگرد، پوشانیده باشد،
13 پس كاهن ملاحظه نماید اگر برص تمام بدن را فروگرفته است، به تطهیر آن مبتلا حكم دهد. چونكه همۀ بدنش سفید شده است، طاهر است.
14 لیكن هر وقتی كه گوشت زنده در او ظاهر شود، نجس خواهد بود.
15 و كاهن گوشت زنده را ببیند و حكم به نجاست او بدهد. این گوشت زنده نجس است زیرا كه برص است.
16 و اگر گوشت زنده به سفیدی برگردد نزد كاهن بیاید.
17 و كاهن او را ملاحظه كند و اگر آن بلا به سفیدی مبدل شده است، پس كاهن به طهارت آن مبتلا حكم دهد زیرا طاهر است.
18 « و گوشتی كه در پوست آن دمل باشد و شفا یابد،
19 و در جای دمل آماس سفید یا لكۀ براق سفید مایل به سرخی پدید آید، آن را به كاهن بنماید.
20 و كاهن آن را ملاحظه نماید و اگر از پوست گودتر بنماید و موی آن سفید شده، پس كاهن به نجاست او حكم دهد. این بلای برص است كه از دمل درآمده است.
21 و اگر كاهن آن را ببیند و اینك موی سفید در آن نباشد و گودتر از پوست هم نباشد و كم رنگ باشد، پس كاهن او را هفت روز نگاه دارد.
22 و اگر در پوست پهن شده، كاهن به نجاست او حكم دهد. این بلا می‌باشد.
23 و اگر آن لكۀ براق در جای خود مانده، پهن نشده باشد، این گری دمل است. پس كاهن به طهارت وی حكم دهد.
24 یا گوشتی كه در پوست آن داغ آتش باشد و از گوشت زندۀ آن داغ، لكۀ براق سفید مایل به سرخی یا سفید پدید آید،
25 پس كاهن آن را ملاحظه نماید. اگر مو در لكۀ براق سفید گردیده، و گودتر از پوست بنماید این برص است كه از داغ درآمده است. پس كاهن به نجاست او حكم دهد زیرا بلای برص است.
26 و اگر كاهن آن را ملاحظه نماید و اینك در لكۀ براق موی سفید نباشد و گودتر از پوست نباشد وكم‌رنگ باشد، كاهن او را هفت روز نگه دارد.
27 و در روز هفتم كاهن او را ملاحظه نماید. اگر در پوست پهن شده، كاهن به نجاست وی حكم دهد. این بلای برص است.
28 و اگر لكۀ براق در جای خود مانده، در پوست پهن نشده باشد و كم‌رنگ باشد، این آماس داغ است. پس كاهن به طهارت وی حكم دهد. این گری داغ است.
29 « و چون مرد یا زن، بلایی در سر یا در زنخ داشته باشد،
30 كاهن آن بلا را ملاحظه نماید. اگر گودتر از پوست بنماید و موی زرد باریك در آن باشد، پس كاهن به نجاست او حكم دهد. این سَعْفَه یعنی برص سر یا زنخ است.
31 و چون كاهن بلای سعفه را ببیند، اگر گودتر از پوست ننماید و موی سیاه در آن نباشد، پس كاهن آن مبتلای سعفه را هفت روز نگاه دارد.
32 و در روز هفتم كاهن آن بلا را ملاحظه نماید. اگر سعفه پهن نشده، و موی زرد در آن نباشد و سعفه گودتر از پوست ننماید،
33 آنگاه موی خود را بتراشد لیكن سعفه را نتراشد و كاهن آن مبتلای سعفه را باز هفت روز نگاه دارد.
34 و در روز هفتم كاهن سعفه را ملاحظه نماید. اگر سعفه در پوست پهن نشده، و از پوست گودتر ننماید، پس كاهن حكم به طهارت وی دهد و او رخت خود را بشوید و طاهر باشد.
35 لیكن اگر بعد از حكم به طهارتش سعفه در پوست پهن شود،
36 پس كاهن او را ملاحظه نماید. اگر سعفه در پوست پهن شده باشد، كاهن موی زرد را نجوید، او نجس است.
37 اما اگر در نظرش سعفه ایستاده باشد، و موی سیاه از آن در آمده، پس سعفه شفا یافته است. او طاهر است و كاهن حكم به طهارت وی بدهد.
38 « و چون مرد یا زن در پوست بدن خود لكه‌های براق یعنی لكه‌های براق سفید داشته‌باشد،
39 كاهن ملاحظه نماید. اگر لكه‌ها در پوست بدن ایشان كم رنگ و سفید باشد، این بهق است كه از پوست درآمده. او طاهر است.
40 و كسی كه موی سر او ریخته باشد، او اقرع است، و طاهر می‌باشد.
41 و كسی كه موی سر او از طرف پیشانی ریخته باشد، او اصلع است، و طاهر می‌باشد.
42 و اگر در سر كل یا پیشانی كل بلای سفید مایل به سرخی باشد، آن برص است كه از سر كل او یا پیشانی كل او در آمده است.
43 پس كاهن او را ملاحظه كند. اگر آماس آن بلا در سر كل او یا پیشانی كل او سفید مایل به سرخی، مانند برص در پوست بدن باشد،
44 او مبروص است، و نجس می‌باشد. كاهن البته حكم به نجاست وی بدهد. بلای وی در سرش است.
45 و اما مبروص كه این بلا را دارد، گریبان او چاك شده، و موی سر او گشاده، و شاربهای او پوشیده شود، و ندا كند نجس نجس.
46 و همۀ روزهایی كه بلا دارد، البته نجس خواهد بود، و تنها بماند و مسكن او بیرون لشكرگاه باشد.
47 « و رختی كه بلای برص داشته باشد، خواه رخت پشمین خواه رخت پنبه‌ای،
48 خواه در تار و خواه در پود، چه از پشم و چه از پنبه و چه از چرم، یا از هر چیزی كه از چرم ساخته شود،
49 اگر آن بلا مایل به سبزی یا به سرخی باشد، در رخت یا در چرم، خواه در تار خواه در پود یا در هر ظرف چرمی، این بلای برص است. به كاهن نشان داده شود.
50 و كاهن آن بلا را ملاحظه نماید و آن چیزی را كه بلا دارد هفت روز نگاه دارد.
51 و آن چیزی را كه بلا دارد، در روز هفتم ملاحظه كند. اگر آن بلا در رخت پهن شده باشد،خواه در تار خواه در پود، یا در چرم در هر كاری كه چرم برای آن استعمال می‌شود، این برص مفسد است و آن چیز نجس می‌باشد.
52 پس آن رخت را بسوزاند، چه تار و چه پود، خواه در پشم خواه در پنبه، یا در هر ظرف چرمی كه بلا در آن باشد، زیرا برص مفسد است. به آتش سوخته شود.
53 اما چون كاهن آن را ملاحظه كند، اگر بلا در رخت، خواه در تار خواه در پود، یا در هر ظرف چرمی پهن نشده باشد،
54 پس كاهن امر فرماید تا آنچه را كه بلا دارد بشویند، و آن را هفت روز دیگر نگاه دارد.
55 و بعد از شستن آن چیز كه بلا دارد كاهن ملاحظه نماید. اگر رنگ آن بلا تبدیل نشده، هر چند بلا هم پهن نشده باشد، این نجس است. آن را به آتش بسوزان. این خوره است، خواه فرسودگی آن در درون باشد یا در بیرون.
56 و چون كاهن ملاحظه نماید، اگر بلا بعد از شستن آن كم رنگ شده باشد، پس آن را از رخت یا از چرم خواه از تار خواه از پود، پاره كند.
57 و اگر باز در آن رخت خواه در تار خواه در پود، یا در هر ظرف چرمی ظاهر شود، این برآمدن برص است. آنچه را كه بلا دارد به آتش بسوزان.
58 و آن رخت خواه تار و خواه پود، یا هر ظرف چرمی را كه شسته‌ای و بلا از آن رفع شده باشد، دوباره شسته شود و طاهر خواهد بود. «
59 این است قانون بلای برص در رخت پشمین یا پنبه‌ای خواه در تار خواه در پود، یا در هر ظرف چرمی برای حكم به طهارت یا نجاست آن.