سفر خروج
فصل 13
و خداوند موسی را خطاب كرده، گفت:
2 «هر نخست‌زاده‌ای را كه رحم را بگشاید، در میان بنی‌اسرائیل، خواه از انسان خواه از بهایم، تقدیس نما؛ او از آن من است.»
3 و موسی به قوم گفت: «این روز را كه از مصر از خانۀ غلامی بیرون آمدید، یاد دارید، زیرا خداوند شما را به قوت دست از آنجا بیرون آورد، پس نان خمیر، خورده نشود.
4 این روز، در ماه اَبیب بیرون آمدید.
5 و هنگامی كه خداوند تو را به زمین كنعانیان و حتیان و اموریان و حویان و یبوسیان‌داخل كند، كه با پدران تو قسم خورد كه آن را به تو بدهد، زمینی كه به شیر و شهد جاری است، آنگاه این عبادت را در این ماه بجا بیاور.
6 هفت روز نان فطیر بخور، و در روز هفتمین عید خداوند است.
7 هفت روز نان فطیر خورده شود، و هیچ چیز خمیر شده نزد تو دیده نشود، و خمیر مایه نزد تو در تمامی حدودت پیدا نشود.
8 و در آن روز پسر خود را خبر داده، بگو: این است به سبب آنچه خداوند به من كرد، وقتی كه از مصر بیرون آمدم.
9 و این برای تو علامتی بر دستت خواهد بود و تذكره‌ای در میان دو چشمت، تا شریعت خداوند در دهانت باشد. زیرا خداوند تو را به دست قوی از مصر بیرون آورد.
10 و این فریضه را در موسمش سال به سال نگاه دار.
11 « و هنگامی كه خداوند تو را به زمین كنعانیان درآورد، چنانكه برای تو و پدرانت قسم خورد، و آن را به تو بخشد،
12 آنگاه هر چه رحم را گشاید، آن را برای خدا جدا بساز، و هر نخست‌زاده‌ای از بچه‌های بهایم كه از آن توست، نرینه‌ها از آن خداوند باشد.
13 و هر نخست‌زادۀ الاغ را به بره‌ای فدیه بده، و اگر فدیه ندهی گردنش را بشكن، و هر نخست‌زادۀ انسان را از پسرانت فدیه بده.
14 و در زمان آینده چون پسرت از تو سؤال كرده، گوید كه این چیست، او را بگو، یهوه ما را به قوت دست از مصر، از خانۀ غلامی بیرون آورد.
15 و چون فرعون از رها كردن ما دل خود را سخت ساخت، واقع شد كه خداوند جمیع نخست‌زادگان مصر را از نخست‌زادۀ انسان تا نخست‌زادۀ بهایم كشت. بنابراین من همۀ نرینه‌ها را كه رحم را گشایند، برای خداوند ذبح‌می‌كنم، لیكن هر نخست‌زاده‌ای از پسران خود را فدیه می‌دهم.
16 و این علامتی بر دستت و عصابه‌ای در میان چشمان تو خواهد بود، زیرا خداوند ما را بقوت دست از مصر بیرون آورد.»
17 و واقع شد كه چون فرعون قوم را رها كرده بود، خدا ایشان را از راه زمین فلسطینیان رهبری نكرد، هرچند آن نزدیكتر بود. زیرا خدا گفت: «مبادا كه چون قوم جنگ بینند، پشیمان شوند و به مصر برگردند.»
18 اما خدا قوم را از راه صحرای دریای قلزم دور گردانید. پس بنی‌اسرائیل مسلح شده، از زمین مصر برآمدند.
19 و موسی استخوانهای یوسف را با خود برداشت، زیرا كه او بنی‌اسرائیل را قسم سخت داده، گفته بود: «هرآینه خدا از شما تفقد خواهد نمود و استخوانهای مرا از اینجا با خود خواهید برد.»
20 و از سُكُّوت كوچ كرده، در ایتام به كنار صحرا اردو زدند.
21 و خداوند در روز، پیش روی قوم در ستون ابر می‌رفت تا راه را به ایشان دلالت كند، و شبانگاه در ستون آتش، تا ایشان را روشنایی بخشد، و روز و شب راه روند.
22 و ستون ابر را در روز و ستون آتش را در شب، از پیش روی قوم برنداشت.